woensdag 3 december 2014

Le petit museé de madame Dubois #2


Zo af en toe open ik eens het blik met de papieren
die ik een tijd geleden vond, een heel leven in een blik,
bewaard in een keukenkastje van, zo stel ik me voor,
het huis waar madame Dubois (zo heet ze niet echt hoor)
haar hele leven gewoond heeft.
Een oud huisje met wat schuren en land ergens op
het platteland van Nord-pas-de Calais in Noord Frankrijk..
Zij woonde daar met haar ouders, haar vader was boer
(hoewel het nauwelijks naam mocht hebben)
en verkocht zijn groente en eieren op de plaatselijke markt.
Dat was tevens ook het enige uitstapje van de week,
met vader mee op de kar, getrokken door een oude koppige ezel..
Haar moeder deed alle dingen in en rondom het huis
(moet je voorstellen hoeveel werk dat was,
zonder wasmachine, het hout hakken voor de haard,
groente inmaken voor de winter dat soort dingen..)


Mevrouw Dubois, laten we haar Marie noemen,
is wel naar de lagere school geweest ,
zie je haar lopen op weg naar school,
met haar lange vlechten en verstelde jurk door de velden?
Zij vond het heerlijk daar, maar haar ouders zagen er 
niets in haar naar een vervolg opleiding te sturen,
nee, ze moest thuis helpen en later voor haar ouders zorgen.
Hoewel zij altijd een oogje had op de vrolijke zoon 
van de bakker, die zo heerlijk naar zoete broodjes rook,
en wie haar altijd deed blozen als hij aan haar vlechten trok,
heeft zij haar liefde nooit kenbaar gemaakt..
(hij trouwde later met de dochter van de schoolmeester)
Zij zorgde voor haar ouders tot ze overleden.
Marie bleef in het huisje wonen en trouwde met
een wat oudere, beetje zurige zuinige man,
die bij de kolenfabriek werkte.
Hij deed haar een aanzoek toen ze al in de 40 was
en het leek een praktische oplossing voor beiden.
Zij deed het huishouden, hij nam elke week
keurig zijn loonzakje mee naar huis..


Zo leefden ze samen een ietwat vreugdeloos leven,
in het huisje van de ouders van Marie.
Geld was er nauwelijks en alle uitgaven werden 
tot op de cent toe bijgehouden..
Zo aan de rekeningen te zien werd het geld uitgegeven 
aan praktische zaken, hoewel Marie droomde van mooie dingen..
Eenmaal werd er wat nieuw meubilair gekocht,
Marie stond erop om wat oude meubels van haar ouders
te vervangen, haar man vond het onzin,
een tafel is een tafel, maar zij spaarde het geld
van het strijkwerk wat ze deed voor anderen op,
net zolang tot ze de glimmende houten tafel kon kopen,
die naar haar glimlachte in de etalage van de meubelwinkel.
(ze heeft hem nooit gebruikt, stel je voor
dat er iets mee zou gebeuren..)


Ondanks dit ietwat sombere beeld wat ik krijg van Marie
denk ik dat Marie een tevreden vrouw was..
Zij was een dromer, in het blik kom ik steeds kleine
dingen tegen die getuigen van een grote fantasie.
Plaatjes van vrouwen in mooie jurken, kaartjes van
verre onbereikbare oorden, die anderen haar zonden.
(eenmaal bezocht zij zelf Lourdes, maar dat is weer
een ander verhaal)
Zij leefde in gedachten een prachtig leven,
en met deze geruststellende gedachte kan ik het blik 
weer sluiten, totdat ik het weer eens tegen kom in de kast..

Ik wens je een fijne dag
-X-

nb. dit heb ik natuurlijk allemaal zelf verzonnen,
en is zeer waarschijnlijk ook absoluut niet waar :)

17 opmerkingen:

  1. Ik denk toch dat je verhaal waar is hoor, tenminste zo heb ik het gelezen. ........

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik weet het niet hoor, ik word er toch een beetje melancholisch van...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Lieve Ingrid
    Wat een fantastisch verhaal. Typisch Ingrid verhaal.
    Je bent ook zo´n dromer. Heerlijk heb er van genoten.
    Lieve groet
    Nienke

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat kun je toch heerlijk schrijven.... Kan me er helemaal iets bij voorstellen. Ooit hebben wij een stapel dagboeken gevonden, geschreven in de tweede wereldoorlog. Er zaten nog voedselbonnen in maar ook ansichtkaarten. Vol met verhalen van familie en vrienden! En dat bij het grof vuil....
    Fijne dag gewenst!
    Marianne

    BeantwoordenVerwijderen
  5. I would like to believe the story of Marie is real....so I shall!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik hang aan je lippen....je kruipt in het verhaal....morgen weer...heerlijk is dit...

    hart,gr Fia

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ga zo door ga zo door heerlijk gelezen op een trieste woensdag ochtend

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Heerlijk verhaal, ik zie het zo voor me gebeuren!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wat een heerlijke fantasie en verzonnen of niet, het zou zo maar waar gebeurd kunnen zijn......!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Het zou zo maar waar kunnen zijn, wat een fijn verhaal!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Ja, maar het zou zomaar waar kunnen zijn. Vooral die tafel. Denk ik. Maar het is even heerlijk wegdromen, zo naar het Franse noorden.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Dag Ingrid, vandaag in het Brabants Dagblad werd je naam en nieuwe boek genoemd in een artikel over DIY kadootjes!
    Ik was 'n beetje trots, omdat ik je blog iedere dag lees en je daarom ('n beetje) ken.
    Groeten van Astrid

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Ik hoop alleen maar dat het echt waar is.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Ik ga er bijna van huilen... Komt er nog een romantische aflevering ;)
    Fijne dag, liefs Ivon

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Heerlijk om zo te fantaseren over iemands leven in blik! Ik heb wel een beetje spijt met Marie. Ik had het haar zo gegund om te trouwen met die heerlijk geurende bakkerszoon :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Mocht je ooit naar Antwerpen gaan, is deze theatervoorstelling op het lijf van mevrouw Dubois geschreven. "Drie jaar geleden vond Greet Jacobs een vreemd hoopje spullen op een afvalcontainer. Documenten, wat medicijnen en drie valiezen. Het is al wat overblijft van Dora en David, en het begin van een lange zoektocht naar deze gevonden levens. Wie zijn die mensen? Wat is hun verhaal? En in wiens gedachten leven ze nog verder? De nieuwsgierigheid leidt Greet Jacobs veel verder dan ze ooit had kunnen denken. Dora G. onderzoekt hoe ver je kan graven in andermans leven. En hoe je van iemand kan gaan houden die je niet kent." Je tekstje deed me er meteen aan denken! http://www.hetpaleis.be/programma/146-dora-g

    BeantwoordenVerwijderen

Met dank voor je reactie (thank you for your thoughts)